#6: Een maand in Gambia
Door: Lotte & Marieke
Blijf op de hoogte en volg Lotte & Marieke
16 Oktober 2015 | Gambia, Serekunda
Hallo allemaal!
Inmiddels zitten we alweer meer dan een maand in ‘the smiling coast of Africa’ zoals Gambia ook wel wordt genoemd. Nog steeds voelt het alsof we er nog maar even zijn, een goed teken dus!
We hebben alweer een hoop meegemaakt.. Ons derde stage-dagje op de kraamafdeling verliep rustig, tot 13.45uur, een kwartier voor we naar huis zouden kunnen. Er stond een vrouw op het punt van bevallen, samen met een medicijnstudent zijn we even gaan kijken hoe het ging. Op dat moment was er net een verloskundige met de vrouw bezig, ze vroeg ons om hulp. We moesten samen met de andere student keihard op de buik van de vrouw drukken zodat de baby eruit zou komen. Na heel veel gesjor, zweet, pijn en moeite kwam het hoofdje naar buiten maar de schoudertjes bleven steken. Achtereenvolgens kwamen er verschillende collega’s helpen, uiteindelijk heeft een dokter ervoor gezorgd dat de vrouw kon bevallen. Het kindje ademde niet en werd meteen meegenomen, ook alle collega’s liepen meteen weer weg. Wij hebben er dus maar voor gezorgd dat de vrouw een nieuw infuus kreeg en de ergste troep werd opgeruimd, je kunt je wel voorstellen dat er erg veel bloed bij kwam kijken.. Marieke had de eer om de placenta in een zakje te doen, lekker!
Met de moeder gaat het nu goed, het kindje is naar het ziekenhuis in Banjul gebracht dus hoe het daar nu mee is weten we niet. Een heftig dagje dus!
In het weekend hebben we ons ook zeker niet verveeld. Op vrijdag zijn we naar de school van Sankung geweest, hij doet een managementscursus. Hier hebben we een les van een uur bijgewoond over beslissingen maken, we leren hier dus ook nog wel wat gelukkig haha. Leuk om een keer gezien te hebben hoe het er hier op school aan toe gaat.
Deze zelfde dag hebben we weer bij Sankung gegeten (iets dat al bijna een gewoonte wordt) en daarna zijn we naar het voetbalstadion gegaan. Hier speelde het nationale team tegen Namibië. Voor een kaartje betaalden we beiden 4 euro, een heel verschil met Nederland dus. Toen we de tribune opkwamen voelden we ons even beroemdheden. We mochten langs de rij met wachtende mensen, kinderen die weer ‘toubab’ roepen en iedereen die ons aankijkt. Sankung vond de wedstrijd maar niks (het werd 1-1), maar wij vermaakten ons prima met mensen kijken.
Zaterdag hebben we weer de hele dag bij Sankung doorgebracht. We hadden met zijn vrouw afgesproken dat we haar zouden helpen met koken. We maakten Supa, een gerecht met rijst, okra, knoflook, ui, palmolie, vis en natuurlijk stukken overgebleven geit van Tobaski. De hele ochtend en middag zijn we hiermee bezig geweest en uiteindelijk smaakte het nog lekker ook!
Op zondag hadden we met Malang afgesproken, de verloskunde student van de kraamafdeling. Hij haalde ons op bij het ziekenhuis en samen zijn we eerst naar de markt geweest. WAT EEN LUCHT! Overal vis, vlees en groente met duizenden vliegen er omheen. We moesten oppassen dat we niet flauw vielen van de geur die er hing. Op de markt haalde Malang allerlei ingrediënten voor het gerecht dat we bij hem zouden gaan eten. Daarna hebben we hele middag doorgebracht bij Malang thuis. Hij bleek een vrouw en kind te hebben, iets wat hij op de afdeling nog ontkende.. Zijn vrouw kookte voor ons Domoda, een gerecht met een soort pindasaus, heel lekker maar wel héél erg veel. We kregen een heel dienblad waar je normaal met 6 man van zou kunnen eten. Het was de bedoeling dat we dit met ons drieën he-le-maal op zouden eten. Dit is ons uiteraard niet gelukt, maar Malang vond dit maar raar. Toen we dachten dat we klaar waren met eten kregen we beiden nog twee sinaasappels voorgeschoteld die we helemaal leeg moesten zuigen, pfff.. Na het eten hadden wij het eigenlijk wel gezien, maar Malang duidelijk niet. Hij bleef maar op de bank liggen tv kijken en ging ondertussen rustig douchen. Hij vond het maar raar dat wij zeiden dat we ons thuis wel opfristen, we werden door hem naar zijn badkamer gebracht en kregen hier badslippers van hem aan en hier moesten we ons opfrissen van hem. Hierna zijn we met hem naar zijn apotheek geweest waar hij naast zijn studie in de avonduren werkt. We hadden het na zo’n hele dag eigenlijk wel helemaal gehad, vooral Lotte die continue genegeerd werd door Malang. Steeds wanneer ze tegen hem begon te praten deed hij alsof hij het niet hoorde en begon een heel gesprek tegen Marieke. Gelukkig was daar onze reddende engel Sankung! Hij belde of we langskwamen en dus hadden wij mooi een smoes om weg te kunnen bij Malang, pfieuw..
Maandags zijn we begonnen op de afdeling chirurgie. Hier hebben we weer een hele hoop gezien. Vooral de kinderen met brandwonden over hun hele lichaam raakten ons erg. We hebben hier ook een paar keer geholpen met het schoonmaken ervan. De kinderen werden vaak al bang als ze ons zagen. Blanke mensen in uniform die ze pijn komen doen, wij snappen het wel.. Verder komt er op deze afdeling eigenlijk van alles voor. Mensen die een CVA hebben gehad, buikvliesontsteking, wonden, fracturen, etc. Heel interessant dus!
De werkwijze op de afdeling is heel anders dan die in Nederland. Hierdoor waren we soms nogal in strijd met onszelf. We willen zo graag veel kunnen doen, maar er ís gewoon erg weinig te doen. De verpleegkundigen doen wat er moet gebeuren en wanneer er even niets te doen is, gaan ze zitten en tv kijken. Wij kunnen hier nog steeds maar moeilijk aan wennen. Gelukkig zien de verpleegkundigen dit zelf totaal niet zo. De laatste stagedag vertelde het hoofd van de afdeling dat ze ons harde werkers vond en ze vond dat we veel verantwoordelijkheid namen.
Zoals je merkt hebben we het nog steeds erg naar ons zin en maken we erg veel mee. We hopen dat de volgende maanden net zo snel voorbij zullen vliegen, dan houden we het hier nog wel even vol ;-).
Liefs Lotte & Marieke.
Inmiddels zitten we alweer meer dan een maand in ‘the smiling coast of Africa’ zoals Gambia ook wel wordt genoemd. Nog steeds voelt het alsof we er nog maar even zijn, een goed teken dus!
We hebben alweer een hoop meegemaakt.. Ons derde stage-dagje op de kraamafdeling verliep rustig, tot 13.45uur, een kwartier voor we naar huis zouden kunnen. Er stond een vrouw op het punt van bevallen, samen met een medicijnstudent zijn we even gaan kijken hoe het ging. Op dat moment was er net een verloskundige met de vrouw bezig, ze vroeg ons om hulp. We moesten samen met de andere student keihard op de buik van de vrouw drukken zodat de baby eruit zou komen. Na heel veel gesjor, zweet, pijn en moeite kwam het hoofdje naar buiten maar de schoudertjes bleven steken. Achtereenvolgens kwamen er verschillende collega’s helpen, uiteindelijk heeft een dokter ervoor gezorgd dat de vrouw kon bevallen. Het kindje ademde niet en werd meteen meegenomen, ook alle collega’s liepen meteen weer weg. Wij hebben er dus maar voor gezorgd dat de vrouw een nieuw infuus kreeg en de ergste troep werd opgeruimd, je kunt je wel voorstellen dat er erg veel bloed bij kwam kijken.. Marieke had de eer om de placenta in een zakje te doen, lekker!
Met de moeder gaat het nu goed, het kindje is naar het ziekenhuis in Banjul gebracht dus hoe het daar nu mee is weten we niet. Een heftig dagje dus!
In het weekend hebben we ons ook zeker niet verveeld. Op vrijdag zijn we naar de school van Sankung geweest, hij doet een managementscursus. Hier hebben we een les van een uur bijgewoond over beslissingen maken, we leren hier dus ook nog wel wat gelukkig haha. Leuk om een keer gezien te hebben hoe het er hier op school aan toe gaat.
Deze zelfde dag hebben we weer bij Sankung gegeten (iets dat al bijna een gewoonte wordt) en daarna zijn we naar het voetbalstadion gegaan. Hier speelde het nationale team tegen Namibië. Voor een kaartje betaalden we beiden 4 euro, een heel verschil met Nederland dus. Toen we de tribune opkwamen voelden we ons even beroemdheden. We mochten langs de rij met wachtende mensen, kinderen die weer ‘toubab’ roepen en iedereen die ons aankijkt. Sankung vond de wedstrijd maar niks (het werd 1-1), maar wij vermaakten ons prima met mensen kijken.
Zaterdag hebben we weer de hele dag bij Sankung doorgebracht. We hadden met zijn vrouw afgesproken dat we haar zouden helpen met koken. We maakten Supa, een gerecht met rijst, okra, knoflook, ui, palmolie, vis en natuurlijk stukken overgebleven geit van Tobaski. De hele ochtend en middag zijn we hiermee bezig geweest en uiteindelijk smaakte het nog lekker ook!
Op zondag hadden we met Malang afgesproken, de verloskunde student van de kraamafdeling. Hij haalde ons op bij het ziekenhuis en samen zijn we eerst naar de markt geweest. WAT EEN LUCHT! Overal vis, vlees en groente met duizenden vliegen er omheen. We moesten oppassen dat we niet flauw vielen van de geur die er hing. Op de markt haalde Malang allerlei ingrediënten voor het gerecht dat we bij hem zouden gaan eten. Daarna hebben we hele middag doorgebracht bij Malang thuis. Hij bleek een vrouw en kind te hebben, iets wat hij op de afdeling nog ontkende.. Zijn vrouw kookte voor ons Domoda, een gerecht met een soort pindasaus, heel lekker maar wel héél erg veel. We kregen een heel dienblad waar je normaal met 6 man van zou kunnen eten. Het was de bedoeling dat we dit met ons drieën he-le-maal op zouden eten. Dit is ons uiteraard niet gelukt, maar Malang vond dit maar raar. Toen we dachten dat we klaar waren met eten kregen we beiden nog twee sinaasappels voorgeschoteld die we helemaal leeg moesten zuigen, pfff.. Na het eten hadden wij het eigenlijk wel gezien, maar Malang duidelijk niet. Hij bleef maar op de bank liggen tv kijken en ging ondertussen rustig douchen. Hij vond het maar raar dat wij zeiden dat we ons thuis wel opfristen, we werden door hem naar zijn badkamer gebracht en kregen hier badslippers van hem aan en hier moesten we ons opfrissen van hem. Hierna zijn we met hem naar zijn apotheek geweest waar hij naast zijn studie in de avonduren werkt. We hadden het na zo’n hele dag eigenlijk wel helemaal gehad, vooral Lotte die continue genegeerd werd door Malang. Steeds wanneer ze tegen hem begon te praten deed hij alsof hij het niet hoorde en begon een heel gesprek tegen Marieke. Gelukkig was daar onze reddende engel Sankung! Hij belde of we langskwamen en dus hadden wij mooi een smoes om weg te kunnen bij Malang, pfieuw..
Maandags zijn we begonnen op de afdeling chirurgie. Hier hebben we weer een hele hoop gezien. Vooral de kinderen met brandwonden over hun hele lichaam raakten ons erg. We hebben hier ook een paar keer geholpen met het schoonmaken ervan. De kinderen werden vaak al bang als ze ons zagen. Blanke mensen in uniform die ze pijn komen doen, wij snappen het wel.. Verder komt er op deze afdeling eigenlijk van alles voor. Mensen die een CVA hebben gehad, buikvliesontsteking, wonden, fracturen, etc. Heel interessant dus!
De werkwijze op de afdeling is heel anders dan die in Nederland. Hierdoor waren we soms nogal in strijd met onszelf. We willen zo graag veel kunnen doen, maar er ís gewoon erg weinig te doen. De verpleegkundigen doen wat er moet gebeuren en wanneer er even niets te doen is, gaan ze zitten en tv kijken. Wij kunnen hier nog steeds maar moeilijk aan wennen. Gelukkig zien de verpleegkundigen dit zelf totaal niet zo. De laatste stagedag vertelde het hoofd van de afdeling dat ze ons harde werkers vond en ze vond dat we veel verantwoordelijkheid namen.
Zoals je merkt hebben we het nog steeds erg naar ons zin en maken we erg veel mee. We hopen dat de volgende maanden net zo snel voorbij zullen vliegen, dan houden we het hier nog wel even vol ;-).
Liefs Lotte & Marieke.
-
16 Oktober 2015 - 17:27
Annemarijn :
Fijn om te lezen dat jullie je zo vermaken! En wat maken jullie veel mee. Erg leuk om te lezen allemaal!
Hele dikke knuffel -
17 Oktober 2015 - 19:34
Wies En Wil:
Alweer nieuwe belevenissen van jullie in Gambia. Indrukwekkend en zo totaal anders dan in ons geordende landje. Logisch dat ze vinden dat jullie hard werken, zelf zijn veel Gambianen eraan gewend datgene te doen dat strikt noodzakelijk is (of minder). Bij ons wordt de badkamer verbouwd, onder de veranda staat een primitieve nood douche cabine met een boiler. Julie de zouden er heel blij mee zijn. Voor ons ff behelpen. Lieve groetjes uit Kekerdom van wies en wil. -
17 Oktober 2015 - 20:15
Brigitte Te Roller:
Lotte en Marieke,
wat zijn jullie goed bezig! Goed zeg.
En dat jullie eigen initiatief nemen om in te springen als dit nodig is en op meestal chaotische momenten vind ik erg knap. Zeker in de niet al te beste omstandigheden.
Ook bijzonder om de cultuur in de gezinnen mee te mogen maken. Niet alles is denk ik even smakelijk qua eten en ook omgang met elkaar is nogal verschillend, lees ik in jullie up-date.
Een goeie 2e maand wens ik jullie toe, ga zo door!
Hartelijke groetjes uit herfstachtig Aalten, Brigitte te Roller -
18 Oktober 2015 - 15:49
Aly B:
Wat fijn dat het goed gaat,en dat ook ik door -
18 Oktober 2015 - 16:00
Aly B:
Ook door middel van de tablet dit kan doen. Je ouders zijn hier en met hun hulp lukt het, je weet dat ik er niet zo handig in ben, Maar wat fijn dat het zo goed gaat, morgen alweer 5 weken, dan gaat de tijd ook nog weer snel, al misssen we je wel en zal ook ik blij zijn dat je weer thuis bent, Met mij gaat het goed, een ouwe taaie hoor!! Groeten ook voor Marieke en een dikke knuffel van mij -
19 Oktober 2015 - 12:55
Patrick T:
Mooie plaatjes en verslagen van jullie ervaringen.
Veel succes dames met al jullie activiteiten daar in Gambia.
Keep up the good work.
Groet Patrick -
19 Oktober 2015 - 22:10
Monique B.:
Stoere Wiefkes!! -
23 Oktober 2015 - 15:41
Wout Boesveld:
hoi lotte en marieke we waren vandaag met de opening van de voerboer bezig en dat was best vermoeiend want alles moest daar en dat moest daar en ik ben nog met bram en theo kleren weg brengen voor de vluchtelingen en daar voor moeste we hele maal naar bocholt in de werkstraat maar dan in het duits en ik ben nu bij oma van de put de (moeder van monique) want ik moet uitrusten voor vanavond en morgen en ik hoop dat de tijd voorbijvliegt en dat je snel weer thuis bent en ik vind het jammer dat je niet op me verjaardag kan
komen doei knuffel wout
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
