#4: Eerste stageweek, krokodillen en Tobaski

Hallo allemaal!
Onze eerste week stage zit er alweer op. We zijn al bijna twee weken in Gambia, de tijd vliegt! We beginnen ons hier al steeds meer thuis te voelen. Op elke hoek van de straat horen we de kinderen ‘twobaab’ roepen, wat ‘blanke’ betekent, hier wennen we steeds meer aan. Ook kijken we niet meer vreemd op als we weer eens door een vreemd nummer worden gebeld, onze telefoonnummers lijken wel door heel het ziekenhuis rond te gaan.
We zijn met Sankung al heel wat rond geweest, elke keer wanneer hij ergens heen gaat, belt hij ons op met de vraag of we mee willen zodat we veel van de omgeving kunnen zien. Zo zijn we al naar het health centre hier in de buurt geweest, hebben we verschillende marktjes gezien en zijn we al een aantal keer bij Sangkung thuis geweest. Hij heeft drie kinderen van 5, 7 en 1 jaar oud. Ze zijn elke keer erg blij om ons te zien en willen vaak niet meer dat we weggaan. Wel vinden ze onze nagellak en moedervlekken maar raar, eentje probeerde ze van Lotte’s benen af te poetsen omdat hij dacht dat het stift was. Sangkung’s dochter is al erg ingeburgerd in de Westerse cultuur, ze pakte Lotte’s mobiel af en maakte er selfies mee, inclusief duckface.
Sangkung nodigt ons ook vaak uit voor een lunch bij hem thuis (om 16uur ’s middags..), meestal is dit een gerecht met rijst en vis. Best lekker, maar ongelooflijk scherp!

Op zaterdag 19 september zijn we naar de Katchikally Crocodile Pool geweest, hier lopen wel meer dan 100 krokodillen gewoon los rond. Er wordt van alles over verteld en je kunt ze zelfs aaien, dit hebben wij ook gedaan (al lijkt het op de foto alsof we ze bijna niet aanraken..). Dit was een enge, maar leuke ervaring!

Het is hier nog steeds erg warm en het regenseizoen is in volle gang. Uit het niets komt het soms ineens met bakken uit de lucht vallen. Hierdoor koelt het wel even lekker af. Zondag had het ook veel geregend, we reden in de auto naar Banjul waar de straten blank stonden. Sangkung deed het rustig aan, misschien iets te rustig, waardoor een busje ons aan de rechterkant inhaalde. Deze chauffeur hield er alleen geen rekening mee dat Lotte’s raam open stond, hierdoor kreeg ze een hele plens water over zich heen. Had Marieke even geluk dat ze achterin zat en haar raampje dicht zat..

Op maandag begon dan eindelijk onze stage. Om 8uur begon onze dienst op de kinderafdeling, we kwamen hier dus netjes op tijd aan, we waren alleen wel de enige.. We hebben samen met de nachtdienst nog zo’n half uur gewacht voordat de rest van onze collega’s kwamen, dit schijnt hier heel normaal te zijn.
Elke dag beginnen we met het schoonmaken van de nachtkastjes, dit i.v.m. de hygiëne (voor zover deze er is). Daarna is het tijd voor de artsenvisite die zonder te overdrijven de hele ochtend in beslag neemt, alles gaat hier zooo langzaam…. Na de artsenvisite is het tijd voor de medicijnronde, dit gebeurt erg chaotisch en er zit totaal geen systeem in. Hierna vinden de verpleegkundigen het allemaal genoeg geweest en gaan ze zitten wachten tot het tijd is om te gaan. We ergeren ons groen en geel aan de manier van werken hier. Wanneer er een infuus wordt geprikt, wordt de naald rustig 3 à 4 keer opnieuw gebruikt, ook liggen er meerdere kinderen bij elkaar op één bed ondanks besmettingsgevaar.

Woensdag was voor ons een heftig dagje. Als we aan het eind van onze dienst meelopen met een verpleegkundige, die rustig wordt geroepen, blijkt dat er een kindje van 1 jaar moet worden gereanimeerd. Dit kindje was erg ondervoed en had ’s ochtends al zuurstof gekregen. Waar in Nederland meteen alle alarmbellen zouden rinkelen, werd er hier rustig aan gedaan. De dokter was op zoek naar zijn lampje en de verpleegkundigen sloften rustig heen en weer. We wilden allebei wel schreeuwen dat ze op moesten schieten. Na ong. 5 min. is het jongetje overleden, er wordt niets over gezegd en ook naar de ouders toe (die er al die tijd bij stonden) is er geen troostend gebaar. Het kindje wordt in doeken gewikkeld en nog geen 20 min later is alles weg en lijkt het op de afdeling alsof er niets is gebeurd. Wij moeten er de hele dag nog van bijkomen en denken er nog vaak aan terug.

Donderdag stond in het teken van Tobaski, het offerfeest. We waren door Sangkung uitgenodigd om dit bij hem thuis te vieren met zijn gezin. We werden al vroeg bij hem verwacht. Alle mannen en kinderen droegen allerlei gekleurde kleren. ’s Ochtends mochten wij mee naar een moskee waar met z’n allen werd gebeden. Toen we thuis kwamen was het grote moment daar. De geit die de hele week al met ons mee liep, werd door Sangkung geslacht. Wij mochten hier bij zijn en hebben dit voor de liefhebbers zelfs gefilmd. Het eerste stukje hebben we gekeken, maar daarna zijn we toch maar naar binnen gegaan. Het was namelijk de bedoeling dat we hem ook nog op zouden eten. Na een tijdje te hebben gezeten, werden de eerste organen al binnen gebracht. Marieke was de gelukkige om te helpen het vlees te snijden. Toen we ons eerste bordje met vlees voorgeschoteld kregen, werd de kop van het beest voor ons neergelegd, een erg lekker uitzicht. De hele dag hebben we verder vlees gegeten en Sangkung’s vrouw geholpen met koken. Ondanks de slachterij was het erg gezellig en ook het vlees was nog best te doen.

In onze kamer zijn we al zo’n 3x door ons bed gezakt, we kijken er niet eens meer van op. Ook de douche doet het de helft van de tijd niet,maar we worden steeds creatiever in het verzinnen van oplossingen. Zo douchen we ons nu met flessen water. Ook hebben we een waslijn door het hele huis hangen en koken we op een klein gaspitje (zie de foto’s). Kortom, al helemaal ingeburgerd in de Gambiaanse cultuur.

Liefs Lotte & Marieke